Bazı insanlar vardır; adı bir davaya, bir sevdaya dönüşür. İşte Özer Koyuncu, yıllarını Türk kültürüne, Yalova’nın folklör hafızasına adamış böylesi bir isimdir. Karşılık beklemeden, alkış aramadan, yalnızca milli bir inanç ve kültürel aşk ile folklörün izini sürmüş, onu çocuklara sevdirerek yaşatmaya çalışmıştır.
Onun için folklörcü çocuklar sadece birer öğrenci değil, birer evlattı. Çünkü kendi evlatları yoktu belki ama gönlünü verdiği bu yolun çocukları, onun en büyük servetiydi. Yalova’nın sokaklarında, Türkiye’nin her köşesinde ve uluslararası sahnelerde, o bizim değerimizi dünyaya tanıttı. Hem Yalovayı temsil etti hem Türkiye’yi.
Ama ne olduysa oldu… Özer Koyuncu küstü. Neden, nasıl bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey, Özer Koyuncu’ların kolay yetişmediğidir. Birikimiyle, emeğiyle, adıyla ve yüreğiyle bu işe hayatını vermiş bir değeri kaybetmenin maliyeti, sandığımızdan çok daha ağır olur.
Bugün bu satırları yazarken bir eleştiriden çok bir hatırlatma yapmak istiyoruz: Değer kıymet bilmekle yaşatılır. Eksikler varsa giderilir, kırgınlıklar varsa sarılır. Çünkü Özer Koyuncu gibi insanlar bu ülkenin kültürel vicdanıdır. Onu yeniden kazanmak, sadece bir bireyi değil, bir kültürü, bir geçmişi ve aslında bir geleceği kazanmak demektir.
Ve emin olun, bir gün daha iyisi bu işi yapacaksa, yine en büyük destekçisi Özer Koyuncu olacaktır. Ama böyle kıymetli bir birikimi harcamak, aklın da vicdanın da kabul edeceği bir şey değildir.
Bugün bir çağrıdır bu yazı:
Küskünlük sona ersin, kültür kazansın.
Yalova’nın folklör hafızası Özer Koyuncu’suz eksiktir.
Tamamlayalım…
Kalın sağlıcakla.
Selahattin Çelik
