Çocukluğumun serin bir yaz akşamında, rahmetli dedemin yanına gittiğim günü hiç unutmam. Onu ilk defa ağlarken gördüm. Çocuk aklımla şaşırmıştım; “DEDECİĞİM, NEDEN AĞLIYORSUN?” diye sordum. Gözleri yaşlı, sesi titrekti: “Komşu köyden tanıdık biri gelmiş köy meydanına. Onu misafir etmek istedim ama başka birinin evine gitmiş. O yüzden ağlıyorum…” dedi. O yaşta anlamıştım ki bazı insanlar için misafir sadece bir konuk değil, bir haysiyet meselesiydi.
Rahmetli İsmail amcam da öyleydi. Evinin odaları yetmeyince, misafirler rahat etsin diye üst kata bir daire daha yaptırmıştı. Torunlar, çocuklar, yeğenler gelsin, ev dolsun taşsın diye… Bir yıl gitmesek bize küserdi. O evde soba kadar sıcaktı insanlar. Orada zaman ağır ağır akar, çaylar demli olurdu.
Ama şimdi şehirde insanlar başka. Selam verirken bile tereddüt eder olduk. Misafir geldiğinde, ne zaman kalkacak diye saatine bakan ev sahiplerine dönüştük. Güleryüz değil, mahcubiyet eksik artık. Eski Türk ruhu, misafirlikte kendini belli eden o asalet, sanki tozlu bir masal kitabının arasında kaldı.
Para her şeyi satın alabiliyor belki ama insanı “adam” yapamıyor. Eskiden bir kapı çalındığında, kalpler açılırdı. Şimdi o kapılar kilitli, yürekler daha da sıkı kapalı. Çünkü içimiz boşaldı. İnsanı insan yapan o zarafet, o ağırlık, o incelik gitti.
Dedem ağlarken aslında bir dönemin yok oluşuna gözyaşı döküyordu. Bizse şimdi onun ardından suskunuz. Belki de biz de aynı yok oluşun kenarındayız. Ama hala bir umut var: Belki bir çocuk daha, dedesini ağlarken görür de bir şeyler değişir…
Kalın sağlıcakla..
Selahattin çelik
